Na de eerste ‘behandeling’ zien we snel opvallende veranderingen bij onze zoon R. (5 jaar, diagnose klassiek autistisch/hoogbegaafd): Hij speelt met zijn broertje (3) en is niet meer allesbepalend in het spel. Zijn broertje mag nu ook het spel bepalen. Ook reageert hij veel rustiger op lichamelijk contact; R. werd in de auto gekrabd door zijn broertje. Voorheen zou hij daar erg boos van zijn geworden. En ook in paniek omdat zijn huid open lag. Nu zei hij: Nee, broer dat moet je niet doen. Dat doet pijn. Je kan me beter kriebelen, dat vind ik leuker. Over zijn kapotte huid hoorde ik hem helemaal niet.
Hij lijkt minder last van spanning, paniek en boosheid te hebben. Hij maakt makkelijker contact, zit beter in zijn vel en heeft een positievere kijk op zaken.
Zo iets kleins, met zo’n groot effect. Zoon straalt, broertje heeft een maatje gevonden, wij genieten ervan!